ZAŁOŻENIA PROGRAMOWE

Baltazar Kłosowski „Balthus” powiedział: „sztuka jest wolnością, bez wolności nie ma sztuki”. Cytat ten w jednoznaczny sposób pokazuje granicę między młodym artystą a jego mentorem. Wydaje mi się, że nauczanie musi uczniowi dawać szansę podejmowania decyzji, a te mogą się objawić dzięki mojemu przyzwoleniu. W mojej pracy dydaktycznej staram się być otwarty na wszelkie zainteresowania młodego artysty. Nauczanie traktuję jako dialog. Oglądając realizację ucznia staram się nawiązać rozmowę, podczas której dowiem się o założeniach jakie obrał w swojej pracy. Staram się aby rysunek, czy też inna realizacja miały szansę być przedmiotem dyskusji wszystkich członków pracowni.  Młodzi artyści uczą się rozmawiać o sztuce, pojawiają się refleksje dotyczące realizacji jakie  powstają w trakcie zajęć i poza nimi. Daje to możliwość zbudowania wzajemnego zaufania pomiędzy uczestnikami zajęć. Pracownia jest więc wspólnotą, grupą wsparcia, która kreując bezpieczną przestrzeń daje poczucie wolności członkom pracowni.

    Staram się pracować indywidualnie z każdym uczniem. Nie chodzi przecież o to, abym podawał gotowe recepty rozwiązania problemu jaki zaistniał podczas procesu, tylko aby uczeń sam umiał wykreować własną przestrzeń
w jakiej będzie się poruszał, a ta wcale nie musi określać się w moich zainteresowaniach jakie zawierają się mojej pracy artystycznej. Dlatego wchodząc w rolę nauczyciela przestaję być artystą.

   Praca w pracowni odbywa się dwutorowo. Stwarzam sytuacje – martwe natury, sytuacje z modelem. Które stając się ideą rysunku mają prowokować młodego twórcę do własnej interpretacji tematu. Podczas tych ćwiczeń staram się być pomocny w rozwiązywaniu problemów jakie pojawiają się w procesie pracy. Dyskutując o realizacji, jej charakterze środkach użytych w rysunku, i idei jaką stwarza uczeń. Drugi rodzaj realizacji do jakich namawiam , to prace wywodzące się z tematów dowolnych. Każdy uczestnik zajęć jest zobligowany do prowadzenia własnego projektu badawczego, który realizuje w swobodnych zapisach szkicowych. Na ich podstawie realizowane są prace z całego semestru, lub z całego roku w zależności od ilości materiałów jakie uczeń zebrał w trakcie ograniczonej czasowo fazy szkicowej .

    Rozmawiając z uczniem dzielę się swoimi refleksjami na temat jego pracy. Staję się odbiorcą dzieląc się własnymi spostrzeżeniami, mówiąc o wartościach, które zwracają moją uwagę.

    Ponadto uważam ze obraz jest lustrem twórcy. Dlatego też zależy mi na tym aby uczeń poprzez pracę nad obrazem rozpoznawał siebie w otaczającym nas świecie. Dlatego też staram się prowokować młodego artystę moimi pytaniami, mogą one zaprocentować jego odkryciom, które później stają się przedmiotem naszej indywidualnej dyskusji.

    Można by więc stwierdzić, że proces dydaktyczny kreuje się w zależności od potrzeb i wrażliwości uczestnika zajęć. Dlatego też uważam, że bardzo ważnym faktem są prace powstające poza pracownią. Uczeń wówczas jest zobowiązany do podejmowania własnych decyzji na własne ryzyko i bierze odpowiedzialność za swoją pracę. Poprzez taką praktykę ujawnia się tożsamość, indywidualność, subiektywność przeżycie. Forma plastyczna ma wówczas szanse ujawnić się prawdziwie to ona przecież ma być końcowym kształtem naszej współpracy. Nie sposób jednak zapomnieć lub odwrócić się plecami od tradycji , ponieważ jest ona naszą wiedzą. Bez niej wystawiamy się na śmieszność. Dlatego też nasze rozmowy odnoszą się do wartości klasycznych, ponadczasowych. Nie znaczy to, że nie możemy im zaprzeczać. MOŻEMY. Jednakże należy to czynić z pełną świadomością decyzji, świadomością celu jaki chcemy w ten sposób osiągnąć.

PROWADZĄCY ZAJĘCIA 

MACIEJ PRZYBYLSKI

Urodzony w 1972 roku w Poznaniu. W 1994 rozpoczął studia w PWSSP ( dzisiejsza ASP) w Poznaniu na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby. W roku 1999 obronił dyplom w zakresie grafiki warsztatowej u prof. Tadeusza Jackowskiego i rysunku u prof. Bogdana Wojtasiaka. W tym samym roku został zatrudniony na stanowisku asystenta w I Pracowni Rysunku u Prof. Jacka Strzeleckiego. W 2007 roku uzyskał stopień Doktora Sztuki.W roku 2008 współtworzył program Podyplomowego Studium Arteterapii na Uniwersytecie Medycznym w Poznaniu. W latach 2009-2011 realizował niniejszy program. W 2013 roku uzyskał stopień Doktora Habilitowanego na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu, gdzie aktualnie pracuje na stanowisku profesora ndzw.UAP. Swoje prace prezentuje na wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i zagranicą.